دلنوشته خرداد(رمضان):خاطره بیست وپنجم رمضان مورخه 1398/3/10

بنام خدایی که هست

بیست وپنجمین روزماه مبارک رمضان وخاطره بیست وپنجم رمضان راآغازمیکنیم:هرچه میخواهیم ومیگوییم ازدنیاست،دنیایی که خالقش خداست وهرچه هست خواست واراده اوست،اگرمطلبی که مینویسم مخاطبش خداباشدکفرمسلم وشرک محسوس خواهدبود،امامخاطبم دنیایی است که درقصه هایادش میکنند،دنیایی که مادرآن زندانی هستیم وازآن توان وقدرت خروج نداشته ونداریم،پس مخاطب مادنیاست وخدارامخاطبی مستقیم وغیرمستقیم نمیدانیم،دنیامامحبوسین درون توهستیم جمله ای گله ازتودارم،این حرفهای من است ونماینده وسخنگوی کسی نیستم،پس محبوس توگله میکند:دنیاچرادرون توعدالت نیست؟دنیاچراهرکس که بدمیکندوبدمیخواهدودروغ میگویدنزدمردم عزیزتراست؟دنیاچرامال پرستان وآنان که خسیس ونم پست بده به هم نوعان خودنیستندخوشبخت ترن؟دنیاچراظالم هاسالم ترهاهستند،دنیاچراآنهایی که خطاوخیانت پیشه هستندنزدمردم عزیزترن؟دنیاچراپدران ومادرانی که فرزندانشان رادوست دارندعزیزنمی شوند؟دنیاچراناعهدان وپیمان شکنان راآدمیان بیشترقبول دارند؟دنیاچراآنان که به دیگران وگرفتاریشان اهمیت نداده وگره ای ازآنهانمی گشایندموفقترهستند؟دنیاتاکی درون تواین همه بی عدالتی تبلوروبیدادکندوتوهمچنان بی تفاوت باشی؟دنیاعمرت پایدارنیست تابه سرنیامده است نگاهی به ناعدالتی هابکن که درونت شکل گرفته وتروخشک باهم میسوزد!!دنیامن محکوم به حبس درتوهستم،هربلایی خواستی برسرمن ودلم آورده ای،کی زمان دادخواهی مافرامیرسد؟م م مخبری ساعت 2:41 صبح مورخه 1398/3/10.