دلنوشته خردادی(رمضانی):خاطره بیست وسوم مورخه 1398/3/8

بنام خدایکه هستیست وسومین روزماه مبارک رمضان راهم باخاطره بیست وسوم رمضان می آغازیم:طفره رفتن ازدادن جواب به سئوال وسئوالات حربه ای ناجوانمردانه است که آدمیان خطاکاروترسوودروغگوازاین روش استفاده میکنند،طفرع رفتن همان توجیح کردن غیرمنطقی پاسخ های افرادیست  که حقیقت گریزهستندوازکشف حقایق وبرملاشدن واقعیتهاممانعت میورزند،اماعاقبت طفره رفتن یاهمان توجیح کردن غیراصولی جواب هادرمقابل سئوالات نبستی ونابودی شخصیتی است،ازشخصی سئوال میشودکه فردمشخص شده رادوست داری؟طفره میرودوبجای جواب به درودیوارمیزند،وقتی باسماجت کلامی شمامواجه میشود،مجبورمیشودپاسخ بدهد،میگویداومرادوست دارد،این طفره رفتن بدترازپاسخ ندادن است،اوچون میداندبه همگان خصوصآخانواده خودش دروغ گفته ومیگوید،مجبوراست ازپاسخ طفره برود،امااهل سئوال میدانندکه چه درپاسخ توجیهی اونهفته وتوهین اوبه شعوراطرافیان ،خودگناهی نابخشودنی است،این افرادخطاکاروخیانتکارودروغگوحتی به خودهم دروغ میگویندوقصدپنهان کاری خطاهاوخیانتهای خودراازخانواده دارند،عاقبت بدی درانتظارآنهاست که بدان فکرنکرده ونمی کنند،درخاطره نوشته شده شخصی که اهل طفره رفتن وتوجیح نمودن بودتعمقی نمدم ،دیدم به بدترین وضع ممکن درزندگی افتاده وطردشده اجتماع گردیده ونهایتآهمه چیزخودراازدست داده وبه فلاکت ونیستی مطلق رسیده است،اونمیدانسته که طفره رفتن وتوجیح کردنهایش نه دروغ ونه خطا ونه خیانتهایش رانپوشانده بلکه رسوایی وآبروریزی ارمغان اوبوده است،اگرراستگوبودوخطاییوخیانتی نکرده بودامروزازطفره رفتن وتوجیح   بهره وری نمی نمود.م م مخبری ساعت 12:37 مورخه 1398/3/8.