دلنوشته خردادی(رمضانی):خاطره بیست ویکم مورخه 1398/3/6

بنام خدایی که هست

بیست ویکمین روزماه رمضان راپشت سرمیگذاریم وخاطره بیست ویکم رمضان راهمچنین:کالبدانسانی روح طلب نموده وباوجودروح تکامل وتغیریافته است،این کالبدجسم نام دارد،ازبدوتولدجسم همراه میشودباروح،همراه هستندتازمان مرگ،درزمان فرارسیدن مرگ روح ازجسم خارج ونسبت به اعمال خوددربرزخ انتظارروزجزارامیکشد،روح طیبه است یاجهنمی ویاسرگردان وجسم درخاک وعامل تجزیه وزمانی روح ازجسم جدامی شودکه سربه سنگ لحدمیخورد،جسم تجزیه به خاک میشودوروحی درکناراونیست، البته این دلنوشته راننوشتم تامخاطبین بخواهندمراملامت نمایندکه توازمرگ ونیستی مینویسی،مرگ انتهای زندگی است وغفلت ازآن جائزنمیباشد،لیکن صحبت ماآدمهاازعشق وحیات ووابستگی است،زیبایی هاونعمات الهی است که برای بهره وری ماآدمیان خلق وتقدیم گردیده است،من هم عاشق زیبایی هاوعاشق طبیعت وداده های خدایی هستم،هرآنچه اوخلق نموده خودفلسفه رفع نیازبوده است،دردستگاه الهی پوچی زاده وپوچی ازبین نخواهدرفت،باری من عاشق خدایی هستم که خودعشق رااخلق ومعنابخشیده است،مثبت اندیشی وزیبانظری وحس ومفهوم حیات شادی بخش وجودی انسانی مدالی است که آویزه عشق ومحبت خالق مهربانی است،سفیدی رنگ نیست ،سفیدی بخت نیست،سفیدی صفت پاکی وپاکیزه گی ومظهرصلح وشادی وسروراست،مهم نیست باشیم تابدان اشاره نماییم ،مانباشیم هم سفیدخواهیم ماند،ازخوب بودن هاوخوبی هابه دورشدن ازبدوبدنمودنهاخواهیم رسید،خاطره ویاددرکنارهم بودن هاراگرام بداریم هرچندازهم دورودورترماندیم،بایدماندوباهم ازخوبیها وزیبایی ها لذت برده وخاطره ساخت.م م مخبری ساعت 20 مورخه 1398/3/6