دلنوشته خردادی(رمضانی):خاطره بیست وهشتم رمضان مورخه 1398/3/13

بنام خدایی که هست

بیست وهشتمین روزماه رمضان وخاطره بیست وهشتم رمضان مطایبه میشود:روزهاست که خاطرات راخواننده های وبلاگ منتسب به شخص خاص میدانندوازمن سئوال دارندکه این خاص که برایش مینویسم کی یاچه کسی است؟!!!امروزدراین نوشته اعلام میکنم نویسنده نمیتواندونبایدراجع به کسی خاص بنویسد،البته من که نویسنده نیستم وخودرا لحظه ای هم نویسنده ندانسته ونمیدانم،هرچه خوب هم مینویسم خودراخوب وپاک نمیدانم ،من حتی بدترین وگناه کارترین بنده های خداهستم که نیازبه بخشش خداوبنده گان خدادارم،امروزخاطره ام راجع به حسادت وتوجه میباشد،اگرکسی ازطبقه پنجم ساختمانی بی جهت به پایین بپردقطعآآسیب خواهددیدواین حماقت است،امااگرکسی ازطبقه پنجم برای نجات بچه ای ازآتش سوزی بپردنامش شهامت است،حال اگرکسی رادوست داشته باشیدوازاوخبرواطلاع نداشته باشی مرتب ازطروق مختلف ودرفضاهای مجازی وازطروق متفاوت جویای احوالات میشود.این حسادت وپیگیری خوش است  وتوجه به یاراست،دوست داشتن حسادت وتوجه کردن هم داردولی تهمت وافترابستن نشان دوستی نیست،میشودازیارفرسنگ هادوربودولی هوایش راداشت وبه اوتوجه نمودوحسادت هم نمود،ولی مگرمیشوددرکناریارت باشی وازاحوالاتش بی خبرباشی وتازه به اودربدترین شرائط خیانت بکنی ونام دیگری رابجزیارت به یدک بکشی؟!! اصالت هارانمیشودهمانندظاهربارنگ مووکاشت مژه وناخن کاشتن به کسی داد،اصالت خانوادگی وذاتی همین است که عشقت راازفرسنگها مواظبت ومراقبت وحسادت وتوجه نمایید،خوشاآنانکه یاروعشق اصیل وباذات خوب حتی درآنسوی کره زمین دارند،اماعشق ویارخیانتکاروبدذات وغیراصیل درنزدیک خودندارند!!!!؟؟؟؟ محمدمهدی مخبری ساعت 2:15 صبح مورخه 1398/3/13.